من وخدا ، خدا و من

86/9/9 12:0 ص

دیروز صبح با خدا در راه رفتن به دانشگاه بودیم. من و خدا کنار هم. قدمهامونو یکسان برمی داشتیم.داشتم اقتصاد خرد می خوندم. گفتم خدا یعنی میشه استاد امروز از من درس نپرسه؟؟؟؟!!!!!
خدا لبخند زد و گفت: چرا مگه درستو نخوندی؟
گفتم نه دیشب وقت نداشتم آخه انقدر که کار داشتم و اینا...
خدا لبخند زد.
دیدم اه من دارم به خدا هم دروغ می گم.

گفتم : نه آخه می دونین من از دوستم پرسیدم بهم نگفت. کلا اون همش عمدا به آدم نمی گه فردا پرسش داریم تا فقط نمره خودش خوب بشه. خیلی بچه لوس و...

خدا بازم لبخند زد.
دیدم اه دارم پیش خدا هم غیبت می کنم!!!!!!!!!

خدا با لبخند تمام اشتباهاتمو به من فهموند و من هم متوجه شدم. پس چرا ما با لبخند اشتباهات دیگران رو بهشون نفهمونیم.
چرا دنبال این می گردیم که با دعوا یا داد زدن یا قهر و....... به دیگران بگیم که دارن اشتباه می کنن.
اتفاقا اینجوری اون آدم هم راحت تره و خجالت نمی کشه........... درسته نه؟

فکرشو بکن تو روز چند بار از این کارا می کنیم ... ؟

بعد از دو سال
[عناوین آرشیوشده]

شبی ساکت و دلگیر.خودم بودم و قلبی که زغم بسته به زنجیرو نزدیک اذان بود که پیچید درآفاق ،همه نغمه ی تکبیر، نوشتند که هنگام اذان دست به دامان خدا باش و مشغول دعا باش که بازاست به درگاه الهی دررحمت وآن لحضه بوَد لحضه ی شیرین اجابت ، شدم غرق عبادت ، دو چشمم همه ازاشک شد و روی لبانم همه سوگند که یا رب تو رهایم کن ازاین بند وگفتم به خدا بین دعایم که دل تنگ اذان حرم کرببلایم ( یا حس س س س س س س ین )